ALIENACJA RODZICIELSKA

Brak legalnej definicji zjawiska alienacji rodzicielskiej , nieznajomości zagadnienia i jego negatywnych konsekwencji dla rozwoju dziecka nie oznacza, że rodzice alienowani od dziecka nie mają skutecznych instrumentów do walki z alienatorem. W pierwszej kolejności alienowany od dziecka rodzic musi uregulować kontakty z dzieckiem. Jeżeli rodzice nie są w stanie porozumieć się w tej sprawie nie pozostaje im nic innego jak zwrócić się do sądu rodzinnego z wnioskiem o uregulowanie kontaktów z dzieckiem. Składając wniosek do sądu rodzinnego warto zadbać o zabezpieczenie kontaktów na czas toczącego się postępowania. Sądowe uregulowanie kontaktów nie oznacza zażegnania problemu. Alienator nadal robi co może, aby kontynuować swoje zachowanie szkodliwe dla dziecka. Rozwiązaniem jest tzw. egzekucja kontaktów, czyli sądowne dochodzenie realizacji orzeczenia sądu dotyczącego kontaktów rodzica z dzieckiem. Niestety procedura jest długa i także nie daje gwarancji, że rodzic, który utrudnia kontakty, zacznie respektować orzeczenie. Dlatego W pierwszym etapie należy wystąpić do sądu o zagrożenie alienatorowi karą finansową za każdy przypadek naruszenia orzeczenia sądu. W drugim etapie sąd wymierza karę. Jej wysokość uzależniona jest od ilości naruszeń (stosuje się tu prosty wzór: kwota wskazana przez sąd w pierwszym etapie przemnożona przez ilość incydentów).

Kara finansowa – co do zasady – mobilizuje rodzica, który utrudnia kontakty. Jednakże bywa, że alienator unika zapłaty zasądzonej przez sąd kary finansowej. Wówczas – jak w każdej sprawie o zapłatę – należy skierować sprawę do komornika. W tym celu trzeba zadbać o nadanie postanowieniu tzw. klauzuli wykonalności a następnie skierować do komornika wniosek o wszczęcie egzekucji. Zdarzają się też takie sytuacje, w których rodzic utrudniający kontakty „liczy się” z wydatkiem w postaci kary finansowej i w dalszym ciągu łamie orzeczenie sądu. Jednakże z treści art. 111 § 1 KRO wynika, jeżeli rodzice nadużywają władzy rodzicielskiej, sąd opiekuńczy pozbawi rodziców władzy rodzicielskiej. A uporczywe utrudnianie drugiemu rodzicowi kontaktów z dzieckiem oraz buntowanie dziecka przeciwko rodzicowi niewątpliwie stanowi nadużycie władzy rodzicielskiej. Władza rodzicielska może zostać ograniczona np. poprzez dozór kuratora bądź poprzez obowiązek podjęcia terapii, mającej na celu uświadomienie rodzicowi, który utrudnia kontakty, że dzieje się to z ogromną krzywdą dla dziecka.

Gdy zauważysz u dziecka objawy PAS, a lekarz psychiatra je potwierdzi, poproś go o wystawienie adekwatnego zaświadczenia dotyczącego Waszej wspólnej wizyty oraz potwierdzające stan zdrowia dziecka, a także oczywiście wykup przepisane leki dla dziecka, na co należy również wziąć rachunek dla celów dowodowych. Zastosuj się również do zaleceń dr Richarda Warshaka (“Divorce Poison”):

• zawsze zabieraj dziecko, zgodnie z wyznaczonym harmonogramem, nawet wtedy kiedy jest to bolesne i nawet gdy wiesz, że dziecko będzie niedostępne,
• gdy będziesz z dzieckiem koncentruj się na pozytywnym spędzeniu czasu razem, w sposób przyjemny dla dziecka,
• spróbuj nie sprzeczać się z dzieckiem i stawać się defensywnym wobec niego. Skoncentruj się raczej na otwartym rozmawianiu o obecnych przeżyciach dziecka niż na tym co ono usłyszał
• jeśli to możliwe zdobądź doradcę dla dziecka, najlepiej doradcę przeszkolonego w postępowaniu w takiej sytuacji,
• zbuduj sieć pomocy – doradców, duchownych, przyjaciół, rodziny, grup wsparcia i organizacji społecznych,
• gromadź tak dużo informacji o problemie ile tylko możesz,
• postaraj się współpracować konstruktywnie z drugim rodzicem albo bezpośrednio albo na drodze mediacji,
• pracuj nad poprawą swoich rodzicielskich umiejętności,
• aktywnie angażuj się w dostarczanie informacji profesjonalistom pracującym z Twoim dzieckiem,
• postaraj się kontrolować Twoją złość i zachowaj spokój, 
• wprowadź do gry Prokuratora Krajowego, organizacje pozarządowe i media, np. Crisis-Consulting.pl.

Wiedz, że alienacja rodzicielska jest formą przemocy psychicznej, tj. przestępstwa stypizowanego w art. 207 § 1 Kodeksu karnego, który stanowi, iż Kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy albo nad małoletnim lub osobą nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Stopień uszczerbku doznanego przez dziecko decyduje o kwalifikacji prawnej zachowania sprawcy, a tym samym wysokość grożącej kary. Ciężki uszczerbek na zdrowiu opisano w art. 156 § 1 k.k. Zgodnie ze wskazanym przepisem jest m. in. spowodowanie trwałej choroby psychicznej. Zgodnie z art. 157 § 1 k.k. Kto powoduje (…) rozstrój zdrowia, inny niż określony w art. 156 § 1, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.