Postanowienie SA w Białymstoku z dnia 27 października 2006 r., sygn. I ACz 794/06:

Prawo do świadczeń alimentacyjnych jest niezbywalne i art. 518 § 1 KC nie może mieć do niego zastosowania. […] Przepis art. 518 § 1 KC stanowi, iż osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty. W ocenie Sądu Apelacyjnego przewidziane w powyższym przepisie wstąpienie w prawa zaspokojonego wierzyciela nie może jednak mieć zastosowania do alimentów, bowiem zarówno obowiązek alimentacyjny, jak i odpowiadające mu prawo do świadczeń alimentacyjnych mają charakter ściśle osobisty. Przepisy kreujące obowiązek alimentacyjny są normami bezwzględnie obowiązującymi (art. 128 i nast. KRO), które łączą prawo do alimentów ściśle z osobą wierzyciela. Jest to prawo niezbywalne, nie podlegające dziedziczeniu, wierzytelność alimentacyjna nie może być umorzona przez potrącenie (art. 505 KC). Przesłanką wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela jest dopuszczalność przeniesienia wierzytelności, którą ma nabyć osoba spłacająca wierzyciela. Skoro zaś prawo do świadczeń alimentacyjnych jest niezbywalne i "nieprzenoszalne", to art. 518 § 1 KC nie może mieć do niego zastosowania.