Jesteśmy najlepsi
Aktualności
Aenean sagittis mattis purus ut hendrerit. Mauris felis magna, cursus in venenatis ac, vehicula eu massa. Quisque nunc velit, pulvinar nec iaculis id, scelerisque in diam. Sed ut turpis velit. Integer dictum urna iaculis vestibulum finibus. Etiam tempus dictum rhoncus. Nam vel semper eros. Ut molestie sit amet sapien vitae semper. Pellentesque habitant morbi tristique senectus et netus et malesuada fames ac turpis egestas.
Witaj na stronie Adama Kłoszewskiego
Postanowienie SA w Białymstoku z dnia 27 października 2006 r., sygn. I ACz 794/06:
Prawo do świadczeń alimentacyjnych jest niezbywalne i art. 518 § 1 KC nie może mieć do niego zastosowania. […] Przepis art. 518 § 1 KC stanowi, iż osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty. W ocenie Sądu Apelacyjnego przewidziane w powyższym przepisie wstąpienie w prawa zaspokojonego wierzyciela nie może jednak mieć zastosowania do alimentów, bowiem zarówno obowiązek alimentacyjny, jak i odpowiadające mu prawo do świadczeń alimentacyjnych mają charakter ściśle osobisty. Przepisy kreujące obowiązek alimentacyjny są normami bezwzględnie obowiązującymi (art. 128 i nast. KRO), które łączą prawo do alimentów ściśle z osobą wierzyciela. Jest to prawo niezbywalne, nie podlegające dziedziczeniu, wierzytelność alimentacyjna nie może być umorzona przez potrącenie (art. 505 KC). Przesłanką wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela jest dopuszczalność przeniesienia wierzytelności, którą ma nabyć osoba spłacająca wierzyciela. Skoro zaś prawo do świadczeń alimentacyjnych jest niezbywalne i "nieprzenoszalne", to art. 518 § 1 KC nie może mieć do niego zastosowania.